کد مطلب:277248 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
اختراع سلاح های مرگبار و هزینه های سنگین
مایه بسی تأسّف و كمال شرمساری است كه دنیای متمدّن امروز، به نام حفظ امنیّت جهان، مصارف سنگینی را برای ساختن سلاح های پیشرفته تحمّل می نماید؛ ولی یك دهم آن پولها را در راه انسان سازی، و پرورش حسِّ وظیفه شناسی، و احیای سجایای انسانی ـ كه عامل اصلی حفظ امنیّت است ـ صرف نمی كند.
دكتر آدولف هوده، نویسنده كتاب «بشریّت مضطرب» در یكی از روزنامه های آلمانی چنین نوشته:
«چهار هزار میلیارد دلار هزینه مسابقات تسلیحاتی جهان در ده سال آینده است. چرا جهان به خود نمی آید؟ و چرا این پولها را صرف آموزش و پرورش و مبارزه با فقر نمی كند؟ به راستی نمی توان با این پول، فكر جنگ را از ذهن بشر خارج كرد. چرا بشر بیدار نمی شود؟ چرا شب و روز فكر و ذكرش این است كه خود را برای جنگ آماده سازد؟! اگر تمدّن ما به این ترتیب پیش رود سقوط ارزشهای اخلاقی به بار خواهد آمد.
در جهان كنونی هزینه تسلیحات، خیلی بیش از هزینه آموزش عمومی است. سازمان ملل می گوید: هزینه متوسط یك سرباز در سال، 7800 دلار است و هزینه متوسّط آموزش سالانه یك كودك از 100 دلار تجاوز نمی كند. این چه جهانی است؟ چرا
[ صفحه 407]
نشسته ایم و كاری برای نجات بشر انجام نمی دهیم؟». [1] .
در اینجا می پرسیم: آیا هدف از این همه مخارج سنگین و هزینه های هنگفت و سر سام آور چیست؟ آیا دوران انسانیّت و زندگی انسانی سپری شده است؟ آیا بشر از پرورشهای معنوی و احیای اخلاق انسانی مأیوس گردیده است؟ آیا انسان در دوران تمدّن صنعتی تا این پایه دچار انحطاط اخلاقی شده است كه فقط آتش و خون و اختراع سلاح های مدرن و مرگبار می تواند جلوی تجاوز و تعدّی او را بگیرد؟! آیا مسابقه تسلیحاتی و ازدیاد روز افزون سلاح های كشنده و ویرانگر، روشنگر این واقعیّت نیست كه ـ متأسفانه ـ بشر در دنیای امروز به درنده خویی، تجاوز گری و زور گویی گرایش یافته، و انسانیّت را پشت سر انداخته، و می رود تا با چنگال هایی درنده تر، و دندانهایی برنده تر از درندگان، فاجعه ای عظیم و هولناك بیافریند، و با دست خود بشر را محو و نابود كند؟
آیا این دنیایی كه در آن هر روز سلاح های جدیدتر با قدرت تخریبی بیشتر ساخته می شود و در دست جنایتكاران و زمامداران خودسر و بی ریشه قرار می گیرد، با آن حسّ خود خواهی، جاه طلبی و جنون قدرتی كه در برخی از این زمامداران بی مسئولیت سراغ داریم، به سوی فاجعه پیش نمی رود؟! آیا می توان گفت: این همه سلاح های پیشرفته و خطرناك كه با هزینه های سنگین اختراع كرده اند، كه تنها با ارقام نجومی قابل بیان است، بیهوده و بی جهت ساخته اند؟! بنابراین، با توجّه به این حقیقت كه:
«آگاهان بین المللی می گویند: تنها، حجم بمبهای هسته ای موجود در زرّاد خانه های دولتهای بزرگ جهان برای نابود ساختن تمام آبادیهای كره زمین، «نه یك بار، بلكه هفت بار!» كافی است». [2] .
آیا این امر نشان دهنده این واقعیّت نیست كه جهان كنونی بیمار است و به سوی فاجعه ای هولناك و مرگبار پیش می رود؟
«شكی نیست كه در یك نظر ابتدایی، قراین گواهی می دهد كه دنیا به سوی «فاجعه» پیش می رود. فاجعه ای كه زاییده ترك عواطف، افزایش فاصله میان جوامع ثروتمند و فقیر، شدّت گرفتن اختلافات و برخوردهای دولتهای بزرگ و كوچك، سیر تصاعدی
[ صفحه 408]
جنایات، نابسامانیهای اخلاقی و روحی و فكری و فراورده های نامطلوب و پیش بینی نشده زندگی ماشینی و مانند آن است». [3] .
دكتر آدولف هوده، نویسنده كتاب «بشریّت مضطرب» در یكی از روزنامه های آلمانی چنین نوشته:
«چهار هزار میلیارد دلار هزینه مسابقات تسلیحاتی جهان در ده سال آینده است. چرا جهان به خود نمی آید؟ و چرا این پولها را صرف آموزش و پرورش و مبارزه با فقر نمی كند؟ به راستی نمی توان با این پول، فكر جنگ را از ذهن بشر خارج كرد. چرا بشر بیدار نمی شود؟ چرا شب و روز فكر و ذكرش این است كه خود را برای جنگ آماده سازد؟! اگر تمدّن ما به این ترتیب پیش رود سقوط ارزشهای اخلاقی به بار خواهد آمد.
در جهان كنونی هزینه تسلیحات، خیلی بیش از هزینه آموزش عمومی است. سازمان ملل می گوید: هزینه متوسط یك سرباز در سال، 7800 دلار است و هزینه متوسّط آموزش سالانه یك كودك از 100 دلار تجاوز نمی كند. این چه جهانی است؟ چرا
[ صفحه 407]
نشسته ایم و كاری برای نجات بشر انجام نمی دهیم؟». [1] .
در اینجا می پرسیم: آیا هدف از این همه مخارج سنگین و هزینه های هنگفت و سر سام آور چیست؟ آیا دوران انسانیّت و زندگی انسانی سپری شده است؟ آیا بشر از پرورشهای معنوی و احیای اخلاق انسانی مأیوس گردیده است؟ آیا انسان در دوران تمدّن صنعتی تا این پایه دچار انحطاط اخلاقی شده است كه فقط آتش و خون و اختراع سلاح های مدرن و مرگبار می تواند جلوی تجاوز و تعدّی او را بگیرد؟! آیا مسابقه تسلیحاتی و ازدیاد روز افزون سلاح های كشنده و ویرانگر، روشنگر این واقعیّت نیست كه ـ متأسفانه ـ بشر در دنیای امروز به درنده خویی، تجاوز گری و زور گویی گرایش یافته، و انسانیّت را پشت سر انداخته، و می رود تا با چنگال هایی درنده تر، و دندانهایی برنده تر از درندگان، فاجعه ای عظیم و هولناك بیافریند، و با دست خود بشر را محو و نابود كند؟
آیا این دنیایی كه در آن هر روز سلاح های جدیدتر با قدرت تخریبی بیشتر ساخته می شود و در دست جنایتكاران و زمامداران خودسر و بی ریشه قرار می گیرد، با آن حسّ خود خواهی، جاه طلبی و جنون قدرتی كه در برخی از این زمامداران بی مسئولیت سراغ داریم، به سوی فاجعه پیش نمی رود؟! آیا می توان گفت: این همه سلاح های پیشرفته و خطرناك كه با هزینه های سنگین اختراع كرده اند، كه تنها با ارقام نجومی قابل بیان است، بیهوده و بی جهت ساخته اند؟! بنابراین، با توجّه به این حقیقت كه:
«آگاهان بین المللی می گویند: تنها، حجم بمبهای هسته ای موجود در زرّاد خانه های دولتهای بزرگ جهان برای نابود ساختن تمام آبادیهای كره زمین، «نه یك بار، بلكه هفت بار!» كافی است». [2] .
آیا این امر نشان دهنده این واقعیّت نیست كه جهان كنونی بیمار است و به سوی فاجعه ای هولناك و مرگبار پیش می رود؟
«شكی نیست كه در یك نظر ابتدایی، قراین گواهی می دهد كه دنیا به سوی «فاجعه» پیش می رود. فاجعه ای كه زاییده ترك عواطف، افزایش فاصله میان جوامع ثروتمند و فقیر، شدّت گرفتن اختلافات و برخوردهای دولتهای بزرگ و كوچك، سیر تصاعدی
[ صفحه 408]
جنایات، نابسامانیهای اخلاقی و روحی و فكری و فراورده های نامطلوب و پیش بینی نشده زندگی ماشینی و مانند آن است». [3] .
[1] گفتار فلسفي، اخلاق، ج 2، ص 29 و 30، به نقل از كيهان، مورخ 21/2/1351.
[2] مهدي انقلابي بزرگ، ص 17.
[3] مهدي انقلابي بزرگ، ص 17.